توی خلوت پر از همهمه ام ، که صدایی به صدا نمی رسه

اگه می تونی منو دعا بکن ، من که دستم به خدا نمی رسه

آسمونا ارزونی پرنده ها ، جای آسمونا یه قفس بده

همه ی دارو ندارمو بگیر ، هر چی بودمو دوباره پس بده

بازم هیچ راهی به مقصد نرسید ، من هزارو یک شبه معطلم

تا ته جاده دنیا رفتم ، بازم انگار سر جای اولم

چرا دنیا با تمام وسعتش ، مرهمی برای زخم من نداشت؟

پای هر چی که دویدم آخرش ، حسرت داشتنشو تو دلم گذاشت

سر رو شونه های سنگ روزگار ، قد این فاصله هق هق میکنم

دارم از ثانیه ها سیر میشم ، دارم از دوری تو دق می کنم

پشت خنده های مصنوعی من ، دل به این بغض گلو شکن بده

روزگار سردمو ورق بزن ، دست مهربونتو به من بده

گمشدم توی شبی که خودمم ، شبی که حتی یه فانوس نداره

منو با خودت ببر به روشنی ، آخه هیچکی مثل تو منو دوست نداره

لک زده دلم واسه یه همزبون ، شیشه دل همه سنگ شده

می دونی دلیل گریه هام چیه؟ ، آی خدا دلم برات تنگ شده