این روزها چنان محو نگاه ات شده ام

که گم می شود میان هزار تا تویی

و کمی دل آسوه تر از زیستن

آنگاه که بکر  عاشقانه پیکر نیم مرده ات

ردایی می بخشد بر این تن عریان

آیه به آیه نزول می شود بهاری را

به وزن ترکهای لب حوض

آن را میتوان از نگاهت خواند

بی هیچ کلامی غرق در سکوت و محو تاریکی شب

تن به مناجات تندیس تو بر میخزد

در میان خیال آواره و باران خورده یک آغوش

بودنت را این چنین با خود قسمت خواهم کرد…!!

دلدادگی یک فاجعه ی بزرگی ست به همین سادگی…!